هرکه سر را زتو پیچید کر و کور آمد/ غزل

هر که سر را زتو پیچید کـر و کــور آمد

ماهــیِ رفتـه ز تورِ تو به گرگــور ⁽¹⁾ آمد

*

باده از دست بیفتــاد، قدح از کف رفت

 عاجل وصل گذشت و شبِ دیجور آمد

*

به گمــانم که جهان از رخ تو بهره نبرد

چو گلستانِ فلک هـامد و بی نـور آمد

*

یوسف از جور زمان خسته و نالان تا چند

پــرده ی سجن بینـداز کــه مامور آمد

*

شکر، دائم به زبان است که از دولت یار

مطرب و مجلسِ رندان، همه در سور آمد

***

"ساعد" این زمزمه ی صبحِ وصال تو شنید

ز سحــرگـــاه ازل والـــه و مخمــور آمد

آمل-مرداد ماه

پی نوشت:

(1) گرگور: قفس توری است که برای ماهی گیری استفاده می شود.