ای مه شمیم مویت از پیش مست ترم کرد
رخسـاره نکویت بیمـــار بستــــرم کـــــرد
چون گل به خاک قلبم رستی و بهر تسکین
منت نهــاد دوران،آن خاک بر ســرم کــــرد!
همچون کبوتر عشق پر برده در هوایت
ناگه غم فراقت بی بال و بی پرم کـــرد
از بس که در نمازم نام تو بر زبان است
در جمع زاهد و پیر زندیق و کافرم کــرد
فریاد از این مناعت چون خاک سرد ما را
از کهتــــری رهاند و یکباره مهترم کـــرد
سرمیکشم ز داغت،پیمانه ی فراقت
نورِ تو و چراغت،این راه رهبرم کـــرد
من تشنه زادم اما جویای آب خضـرم
لعل گرانبهایت سیراب کوثـــرم کــــرد
ساعد ردای عشقت چون برکَنَد که او را
خیاطِ سرنوشتم یکباره در تنـــــم کرد...
آمل
۱۳۸۷/۴/۲۰
دو ماهی عمر مارا سوختی ای پادگان
همی لب را به دندان دوختی ای پادگان
میـــان ایــن همــه فـــــــن و هنـــــر
فقط تیـر و تفنگ آموختی ای پادگـــان!
تیرماه1389
چالوس
صبحدم چون عطر گیسوی تو آوردم صبــــا
جان ز تن،روح از بدن یکباره از من شد جدا
این چه سرّی در میان چشم افسون بار توست؟
پاسخش را در جهان تنها خــــدا داند خـــدا
وصف سیما و قد رعنای تو کس عاجز است
ماه صورت،شاه سیرت،گلرخ و نازک قبــــا
تا پریشان کرده ای گیسوی و افشاندی صدا
ناگهان از سر بزد هُـــدهُـــد کُله،بلبـــــل نوا
هرگز از هجران تو نَبوَد مـــــرا آزرده دل
عاشقان را نِی عجب از مه رُخان نقض وفا
ساعد از شب تا سحر ذکر خدا گوی و دعا
تـــــا زبهر درد تو پیـــدا شود راه شفــــا
آمل-30/3/87
الا که صبحِ نگاهت شبانه بیدار است
طلوع کن،ز فراقت زمانه بیمــار است
دل رمیده ی پروانه وار من هرشب
غلام درگهِ شمع و ز سایه بیزار است
به بوستان فلک هر زمان که بردم راه
گلِ جمال تو را دیده ام که بی خار است
بهای چشم ثمینت که گویدم,هیهــات
مگر که جایِ حساب و کتاب و دینار است؟
گدای کوی توام رنجش و ملالم نیست
هر آن گدایی کویت نکرده بیکار است
به چشم خویش بدیدست ساعد این بازار
زیان ببرد هرآنکس غریب و بی یار است
آمل
1387/11/1
ای سرو،فلک کشیده از ریشه تو
وی عقل و بیان زبون ز اندیشه تو
روییده خس اندر در و دیوار زمـــان
ما منتظر ضربت آن تیشه ی تو...
آمل
۱۳۸۶/۱۲/۲۱